Ne zaman yazsam diye düşünürken babam sayesinde fırsat buldum.
Evet benim sorunum bu, ben büyüdüğümü ispat edemiyorum..
Arkadaş, okulum bitti ailem hâlâ peşimde. Oysa ne hayallerim vardı, mezun oldum artık, atanırım, kendi paramı kendim kazanırım, annemlere de bir güzel kafa tutarım, hesap sorma devri biter diyordum. Aha sen misin öyle diyen..
Son durumum şu:
KPSS denilen zımbırtı neticesinde hiçbir şey olmadı, olamadım. Okulu bitirmiş ve bir balta ile iletişime geçememiş ceset..
Ailecek yemek yeme merasimlerine hiçbir zaman önem vermedim çünkü ne zaman böyle bir durumla karşılaşsam başıma bir şey gelir.. Nitekim son yemekte de böyle bir durum oldu.. Büyüyemediğim suratıma çarpıldı şu şekilde:
- Kızım, sen şimdi ne iş yapmayı düşünüyorsun, planın ne?
- Hiç baba, ders çalışacağım işte, seneye tekrar gireceğim sınava.
- Dur ben dersanelerle görüşeyim..
Ne diyeceğimi şaşırdım sadece yaşımı söyledim usulca, "Kendim halledebilirim" dedim.. O an aklımdan bin tane şey geçti ama sustum. Susarım zaten mütemadiyen.
İlk hatayı nerede yaptığımı düşünüyorum. Acep fazla mı uyumlu davrandım, asi olsam bunlar olmaz mıydı?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder